روزها با ماژیک

آشوبم :) پیج اینستای شهر همانُ درگیری ساعت‌های متوالی من همان... میدونی من همیشه آدم درگیری بودم، درگیر اراجیف! موقعی که به طور رسمی‌وارد اینستا شدم مثلا وقتی یه پست میذاشتم ساعتها آنلاین بودم و تک به تک ریکشن آدما رو رصد میکردم، آدمایی که لایک میکنن آدمایی که نمیکنن!! جالبیش این بود که لایک کردن یه آدم معنی‌‌‌ای واسم نداشت و حتا ارزشی! اما لایک نکردن کسی که حتا منو نمیشناخت و به صرف هم دانشگاهی بودن همو فالو کرده بودیم به منزله نفرت اون شخص از من و کول نبودن و پرطرفدار نبودن از دید خودم بود:))) این شد که دیکتیوش کردم، یا مثلا پروفایل اپ‌های مختلف از جمله تلگرام، حدود دو ساله که کاربر جدی تلگرامم! خب قبلشم بودم منتهی گروپ و کانال و مخاطبی خیلی وجود نداشت! و این مدت حتا یه عکس نبوده بذارم بمونه حداقل یه ماه! انقدر عکسای مختلف گذاشتم و برداشتم که دیگه بعد از یمدت تصمیم گرفتم هیچی نذارم :) دلیل سکوتم هم همینه ... نمیدونم منشاش کجا بود ولی از وقتی یادمه خودمو آدم باحالی نمیدونستم، اینکه چیزی بگم و یه عالم ریکشن بگیرم اینکه ... نمیدونم... همین باعث میشد مثلا تو گروهی حرفی نزنم با چیزی نفرستم یا حتی نظری ندم! که مبادا مورد بی محلی قرار بگیرم :) شاید هم حق داشتم... یه مدت تبدیل شدم به آدمی‌که میگشت و چیزی رو به اشتراک میذاشت که از یه آدم کول کِش رفته بود... این باعث شد حس کنم واقعا علایقم تخمیه و واسه کسی جذابیتی نداره... حس خوبی نبود! دلیل تایپ اینا هم اینه که تو گروه تل بچه‌های ... یه چیزی فرستادم! به اصطلاح فان و هیچ کس ریکشنی نشون نداد:) حالا میشه تلگرام رو لگ اوت کرد؟:))) واقعا حس خیلی بدیه خیلی بد... ضایعگی:) تو هیچوقت اینطور نباش...